Γνωριmeet the locals"ΑΡΓΥΡΩ ΙΜΠΡΑΧΙΜΙ"

ΑΡΓΥΡΩ ΙΜΠΡΑΧΙΜΙ

Άτιτλο – Σχέδιο Μόδας & Ζωγραφική

Η Αργυρώ Ιμπραχιμί γεννήθηκε το 1994 στα Τίρανα της Αλβανίας. Σε μικρή ηλικία μετανάστευσε στην Ελλάδα με την οικογένειά της. Από παιδί έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις τέχνες, με έμφαση στη ζωγραφική, και αργότερα σπούδασε σχέδιο μόδας.

Εργάστηκε για 3 χρόνια στο ατελιέ της Σήλιας Κριθαριώτη, όπου απέκτησε ουσιαστική εμπειρία στον κόσμο της μόδας και της αισθητικής. Η ζωγραφική, ωστόσο, παραμένει χόμπι αλλά και μέσο έκφρασης για εκείνη. Πιστεύει ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη και ότι το βίωμα αυτής της αγάπης είναι η εσωτερική γαλήνη—συναίσθημα που επιχειρεί να αποτυπώσει και να βιώσει μέσα από τα έργα της.

Σημείωμα Καλλιτέχνιδας

Αυτό το κείμενο πρέπει να αναφέρει την εμπειρία μου από την έκθεση μου στον σταθμό, αλλά αδυνατώ να γράψω γι’ αυτήν χωρίς να αναφερθώ στο ανθρωποκυνηγητό που έζησα για να την κάνω – και που εξελίχθηκε τελικά σε μια πανέμορφη εμπειρία. Είναι Οκτώβριος του '22, και από σπόντα βρίσκομαι σε μια από τις πρώτες εκδηλώσεις της ομάδας Cultterra. Εκεί γνωρίζω τη Φιορίντα, η οποία αρχίζει να με "κυνηγάει" να εκθέσω, όπως με κυνηγάει τώρα να γράψω κι αυτό το κείμενο! Χωρίς πίεση λοιπόν… Εν τέλει, έκανα και εγώ τη δική μου έκθεση, στο τέλος του ’23. Η πρώτη μου έκθεση, με τους πρώτους μου καμβάδες, στην Ελευσίνα, στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Ο κόσμος που ήρθε τις περισσότερες μέρες δεν ήταν πολύς – και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί όσοι ήρθαν ήταν σημαντικοί. Είδα ανθρώπους – σχετικούς και άσχετους, γνωστούς και άγνωστους – να αλληλεπιδρούν με τους πίνακές μου. Πίνακες που δεν φωνάζουν κάποιο μήνυμα, αλλά μιλούν με συναισθήματα. Άκουσα φράσεις όπως: "Νιώθω ότι μπορώ να μπω μέσα και να περπατήσω.", "Είναι λες και είμαι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.", "Και μόνο που το κοιτάω, με ηρεμεί.". Για μένα, όλη μου η ζωή είναι ένα “ζευγάρι ροζ γυαλιά” — συναισθήματα και χρώματα. Πιστεύω βαθιά ότι η μεγαλύτερη δύναμη είναι η αγάπη, και αυτό προσπαθώ κάπως να φωνάξω. Δεν ήξερα πώς μέχρι τώρα. Η ζωγραφική με διάλεξε από παιδί, αλλά φέτος κατάφερα πραγματικά να τα ελευθερώσω όλα σε έναν καμβά. Και το να ακούω απλούς ανθρώπους να μου λένε ότι "βλέπουν" αυτό που τόσο καιρό προσπαθώ να πω, ήταν σπουδαίο για μένα. Αυτή η αρχή δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχα κάνει αυτή την έκθεση. Δεν έγινε κανένας “χαμός” — τουλάχιστον όχι στη δική μου έκθεση. Όμως δεν με πτόησε. Πάλι καλά, γιατί μέσα στον θόρυβο ίσως να έχανα την ουσία: το γιατί πραγματικά κάνουμε τέχνη. Ίσως για να "ακούγεται" το μέσα μας.