Γνωριmeet the locals"ΦΙΟΡΙΝΤΑ ΤΣΕΝΑΪ"
ARRA performance
Η Φιορίντα Τσέναϊ γεννήθηκε το 1997 στη Λούσνια της Αλβανίας. Σε μικρή ηλικία μετανάστευσε με την οικογένειά της στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας ένιωθε μεγάλη ανάγκη να εκφραστεί μέσα από τις τέχνες και σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Αθήνα. Η δουλειά της συνδυάζει τις οπτικές τέχνες με τον λόγο και την κίνηση - το σώμα. Εμπνέεται κυρίως από τα καθημερινά της βιώματα και την ενδιαφέρουν τα κοινωνικά ζητήματα, η έννοια της ταυτότητας (μετανάστευσης και φύλου) και τα θέματα της ψυχικής υγείας. Πιστεύει στις συλλογικότητες και στην ομαδικότητα και τις θετικές επιρροές που μπορούν να έχουν μέσα στην κοινωνία.
Σημείωμα καλλιτέχνιδας:
Η περφόρμανς “ARRA” έλαβε χώρα στον εκθεσιακό χώρο του σταθμού στις 4 Ιουνίου. Όλα άρχισαν ήσυχα. Ακουγόταν το ίδιο το έργο: η θραύση του καρυδιού. Μόνη στον άδειο χώρο έσπαγα καρύδια με το μικρό σφυρί, δίπλα μου μια σακούλα καρύδια και ένα αλουμινένιο μικρό ταψί που εκεί έβαζα όσα καθάριζα.
Ο χώρος δεν άργησε να γεμίσει με άτομα/επισκέπτες που στεκόντουσαν τριγύρω σε απόσταση να με παρακολουθούν. Απέναντί μου είχα τοποθετήσει ένα μεταλλικό, βαρύ σφυρί και μια ξύλινη βάση. Ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να έρχεται δίπλα μου, κάποια άτομα (γνωστά και άγνωστα) χρησιμοποίησαν το σφυρί αυτό να σπάσουν καρύδια μαζί μου. Αυτή ήταν η έναρξη της συμμετοχής του κοινού.
Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, το δωμάτιο γέμισε με τόσο κόσμο δίπλα μου που κάποια άτομα ήταν όρθια και άλλα καθισμένα στο πάτωμα. Η ίδια η ιδέα του έργου κατευθύνθηκε από τους συμμετέχοντες, συγκεκριμένα γυναίκες από την αλβανική κοινότητα της πόλης. Επισκέφτηκαν την περφόρμανς και συμμετείχαν. Είχαν την ιδέα να εμπλουτίσουν το χώρο με χαλιά και πατάκια από τα σπίτια τους. Έφεραν επίσης δικά τους σφυριά γιατί το ένα σφυρί που είχα τοποθετήσει για τους συμμετέχοντες, τελικά δεν έφτανε.
Δέκα άτομα καθισμένα στο πάτωμα, μια εικόνα αλβανικής οικίας έτσι όπως την θυμάμαι αποτυπώθηκε σε έναν εκθεσιακό χώρο. Ακούστηκαν ιστορίες στα αλβανικά και ελληνικά, ενώ μασάγαμε καρύδια. Η περφόρμανς κράτησε περίπου έξι ώρες. Κατά τη διάρκεια έσπαγαν μαζί μου καρύδια άτομα διαφόρων ηλικιών, από παιδιά μέχρι και ηλικιωμένοι, διαφόρων εθνικοτήτων. Άλλοι απλά στεκόντουσαν και παρακολουθούσαν την διαδικασία και άκουγαν τον ήχο των καρυδιών να σπάνε σε συνοδεία με φωνές και γέλια, όμως υπήρχαν και στιγμές συγκίνησης και νοσταλγίας.
Την ημέρα εκείνη θα την θυμάμαι όσο ζω. Σαν καλλιτέχνιδα δεν είχα δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο. Αυτός ο ασφαλής χώρος μου έδωσε τη δυνατότητα να εκφράσω κάτι τόσο προσωπικό. Δύο μεγάλες σακούλες καρύδια που ταξίδεψαν από την Αλβανία για να καλύψουν τις ανάγκες αυτής της περφόρμανς. Μια περφόρμανς για το μεταναστευτικό και την ανάδειξη μιας κοινότητας η οποία οι ιστορίες της παραμένουν κρυφές σε μια μικρή πόλη σαν την Ελευσίνα. Η ιδέα της αποτύπωσης της συλλογικής μνήμης δημιούργησε νέες αναμνήσεις στους συμμετέχοντες και σε εμένα την ίδια, μέσα από μια απλή διαδικασία: να σπάμε όλοι μαζί καρύδια.